Al vijftien jaar gaat mijn gehoor sluipenderwijs achteruit. Op het moment dat ik mij heb aangepast aan een nieuwe situatie, blijkt dat het gehoor stiekem toch weer minder te zijn geworden. Een profvoetballer zou zeggen, “dan loop je steeds achter de feiten aan“.
Dat is dinsdag 3 december voorbij. Ik krijg een cochleair implantaat in het AMC ziekenhuis, ook wel “een CI”. Dat betekent dat ik zal gaan horen via een elektrisch apparaatje, dat verbonden zal worden met de gehoorzenuw naar mijn hersenen. Het binnenoor met slakkenhuis en trommelvlies doet niet meer mee. Dat is een grote stap.
Kinderpraatjes moeilijker
Ik zal hierdoor beter gaan horen. Het valt niet exact te voorspellen hoeveel beter. Ik heb wat gunstige variabelen aan mijn zijde, maar garanties zijn onmogelijk. Gunstig is bijvoorbeeld dat ik heel lang een prima gehoor heb gehad. Dat oor met CI zal trouwens nooit achteruit gaan, dat is ook wel eens prettig.
Ik kan de operatie nog een aantal jaar uitstellen, tot het moment komt dat het onafwendbaar is. En in de tussentijd nog harder werken aan spraakafzien en gebarentaal. Maar onze jonge kinderen versta ik ondertussen steeds slechter aan keukentafel. En deze kostbare jaren wil ik niet missen.
Welk oor zou je kiezen?
Ik mocht kiezen tussen een cochleair implantaat op mijn linker- of rechteroor. Als je één oor over mocht houden, welk oor zou je zelf kiezen?
Mijn keuze is gevallen op rechts. Bij het autorijden kun je zo het beste praten met de persoon op de passagiersstoel. En in ons huis komt het geluid meestal van rechts (zowel op de bank voor de televisie, als achter het fornuis in de keuken).
Cochleair van Cochlear
De keuze is gevallen op cochleair implantaten van het merk Cochlear. Verwarrend zo’n merknaam. Ze hebben een paar maanden een nieuwe model, waardoor ik ooit nog MRI scans zou kunnen ondergaan. Je weet maar nooit. Aan de andere kant ook wel eng, want dat product dat slechts een paar maanden op de markt is, zit wel in mijn hoofd.
De anesthesist van het AMC noemde het een extreme routine operatie. Zelf zal ik er niets van merken, maar de operatie gaat drie uur duren. Ik zie er een beetje tegenop. Bijzonder is wel dat het ziekenhuis mij belde over wat praktische kwesties. Telefoneren is uitgerekend iets wat ik nu slecht kan.
Het hele proces (operatie, de implantaat zelf) is niet goedkoop. Ik meen iets van €80.000, volledig vergoed door de zorgverzekering. Het extra nut van een CI aan beide oren is beperkt, en wordt daarom meestal niet vergoed in Nederland. Uitzondering zijn kinderen, die krijgen wel twee implantaten.
Niet alleen maar feest
Ik lees veel goede ervaringen van gebruikers van cochleair implantaten. Dennis Hardes is er net wat verder in en schrijft er schitterend over. Zonder zwartgallig te willen doen, er zijn ook wat nadelen. Het is niet alleen maar feest. En het is een one-way-trip, als het in de praktijk toch wat tegenvalt is het niet meer terug te draaien.
Lelijker geluid
Het elektrische geluid is ronduit lelijker dan de warme klanken vanuit natuurlijk gehoor. Ook al ben ik slechthorend, de echt klanken hoor ik nu nog wel. Stemmen van mensen gaan klinken alsof het kidnappers zijn die met stemvervormer hun eisen doorgeven. Blikkerig, schijnt het.
Revalidatie
De eerste weken na de operatie moet alles helen, hechtingen er uit enzovoort. Dat betekent dat ik in eerste instantie veel slechter zal horen dan ooit tevoren. Want alleen mijn linkeroor functioneert nog. Daarna wordt het cochleair implantaat (CI) aangesloten. Dan moeten mijn hersenen wennen aan nieuwe geluiden. Mijn linkeroor mag dan tijdelijk niet meedoen. Hard werken, en veel oefenen.
IJdelheid
Een rond schijfje zal magnetisch vast zitten aan de zijkant van mijn hoofd. Dat zit vervolgens met een dun slangetje vast aan een soort gehoorapparaat achter mijn oor.
Bij vrouwen zit het onzichtbaar onder het haar verstopt. Zie bijvoorbeeld hier bij Bianca. Dat zit er bij mij niet in. Het valt op. Dat is niet leuk. Ik voorzie dat mensen gaan staren in de supermarkt en in de trein. Ik overweeg speciaal voor kinderen een act in te studeren, waarbij ik doe alsof ik word opgegeten door een schijfje op mijn hoofd.
Natuurlijk boeit het weinig, zolang je mensen maar beter kunt verstaan. Maar ontkennen heeft ook geen zin, ijdelheid speelt een rol. Voor de zekerheid heb ik mijn vriendin alvast ten huwelijk gevraagd (ze zei ja). Dat is natuurlijk weer wel feest!
