In alle vroegte naar het AMC. Best spannend, want geen idee wat ik te horen zou krijgen door mijn cochleair implantaat. Piepjes? Ruis? Het werd aangesloten, het magneetschijfje klikte op de zijkant van mijn hoofd en we begonnen met een test waarbij ik moest aangeven hoe luid ik tonen hoorde.
Ik hoorde helemaal niets. Net voordat ik mij zorgen begon te maken, kwamen de eerste zachte piepjes door. Een half uur lang aangeven of piepjes hard of zacht klonken, dat is net zo saai als het klinkt. Daarna kon ik voor het eerst met CI luisteren naar stemmen. Ondanks een stemgeluiden van een robotjes uit een tekenfilms, verstond ik iedereen direct. Het voelde echt als een wonder.
Nieuwe geluiden horen
Daarna samen een rondje lopen door het ziekenhuis. En luisteren naar alle geluiden om mij heen. Bij de Starbucks kon ik gesprekken van andere mensen opvangen, ook nieuw. Kreeg uiteindelijk een enorme rugzak mee van de fabrikant van het implantaat. Boekjes, doekjes, reserve onderdeeltjes en alles verpakt in Apple-achtige doosjes. De aansluiting zelf past in een groot luciferdoosje. Enfin, Cochlear vraagt €9000 voor de implantaat processor, dus dan kan je er ook wel een mooie rugzak bijgeven natuurlijk. Een beetje tegen mijn principes, heb ik het toch maar verzekerd tegen diefstal en kwijtraken.
Toch wel slopend
Ik dacht “the only way is up”, vanaf nu steeds beter horen en verstaan. In de middag liep ik een rondje door de stad en het enige geluid dat ik meekreeg was een helse kakofonie aan piepjes en fluittonen. The only way is up, maar mijn hersenen hadden daar een heel andere mening over.
Plastic is de hel
Stemmen verstaan ging redelijk. De robot-stemmen maakten plaats voor gewoon stemgeluid. Maar andere geluiden betekenden soms een onaangename foltering voor mijn gehoor. In één woord : plastic. Vooral knisperend plastic bleek de hel. Als iemand aan de keukentafel nietsvermoedend plastic verpakking open peuterde, was het akelig. Gruwelijk was soms ook het geluid van ritselende kleding en dat gaat de hele dag door.
Tweede fitting
Eerst de traditionele woordjestest, het zogenaamde spraakaudiogram. In de akoestisch perfecte ruimte mag ik korte woordjes nazeggen, die uit de speaker voor mij komen. Korte woorden als geit, zoet of koud. Dus geen hulp van context of liplezen. Als ik “goud” antwoorde, terwijl er “koud” gezegd werd krijg ik toch nog wat punten, want toch klanken goed. Geluiden horen is leuk, maar betekenis eraan geven is waar het om draait.
Spraakaudiometrie lijkt ingewikkeld, maar voor de meeste mensen is het een eitje. Een normaal horend persoon haalt een 100% score. Verwachting was dat de score van een CI drager na het hele revalidatie traject uit zou komen tussen de 60% en 85%. Maar ik heb gemerkt dat het AMC stelselmatig laag inzet met voorspellingen, om teleurstellingen te voorkomen.
Voor mijn CI haalde ik ongeveer 48%. Dat betekent dus niet de helft van de woorden goed hebben, maar de helft van de klanken. Mijn vriendin was daarbij aanwezig en schrok zich een hoedje. Van de vijftig woorden had ik er ongeveer vier goed. Ze besefte dat ik veel meer bezig was met liplezen en context-puzzelen dan gedacht.
Nu met CI had ik er zin in. Ik dacht gelezen te hebben dat Dennis 89% scoorde bij zijn eerste spraakaudiogram met CI. Dus dat was een beetje de ondergrens van mijn verwachting.
Ik scoorde 64%. Fuck. Loser. De logopediste begreep niet dat ik met zo’n fraaie score na vier dagen niet enorm tevreden was. Ze maakt zich wat zorgen dat ik de lat voor mezelf te hoog leg.
Onverwachte metingen
Aanpassing van de CI instellingen door de audioloog. Er werd ook even gemeten (voor de vorm) of de weerstand van de elektroden in mijn hoofd al was afgenomen. Het was ook mogelijk dat de weerstand nog op hetzelfde peil stond als vlak na mijn operatie.
De weerstand bleek juist groter geworden. Dat scenario stond niet op de kaart en geen goed nieuws. Ze paste wat instellingen aan, de grootste ergernis van hels lawaai verdween daarmee. Vanaf nu minder in de overlevingsmodus, en meer revalideren.
Derde fitting
Spraakaudiogram scoorde ik nu 76%. Dat is in ieder geval al boven het gemiddelde van de verwachting. De oefeningen die ik meekreeg beginnen er ook meer op te lijken. Ze las een regel tekst voor en ik las het mee. Aan mij de eer om kleine verschillen tussen de voorgelezen regel en de tekst op papier te vinden. Dat is secuur luisteren, zeker als je dat niet gewend ben. In de voorgelezen zin zei ze “snoerken” in plaats van “snurken”. Dat hoorde ik niet direct, ik hoorde de zin in eerste instantie precies zoals ik hem voor mij op papier had staan.
Audioloog heeft de weerstand weer gemeten en ditmaal was het goed gedaald. Ze was dermate opgelucht dat ik besefte dat die hogere weerstand zorgwekkender was dan ik dacht.
Week één met CI
Dit was dan de eerste week met CI. In zes dagen tijd hebben we zes uur aan afspraken gehad. Verdeeld over de audioloog (afstellen van het apparaat) en de logopediste (trainen en gehoortesten). Ik kon veel sneller verstaan dan ik vooraf had gedacht, en het valt uiterlijk minder op dan ik vreesde.
De leukste oefening blijkt een luisterboek luisteren, en gelijktijdig meelezen in het fysieke boek. Ik herlees op deze manier De Oesters van Nam Kee van Kees van Beijnum. Makkelijkere revalidatie dan dit bestaat echt niet.
