Vooraf zag ik huizenhoog op tegen de cochleair implantaat operatie. In de praktijk viel de CI operatie mee, de sfeer in de operatiekamer was zelfs gemoedelijk te noemen.
Met vertrouwen ging ik de narcose in. In een uitermate euforische bui werd ik weer wakker. Niet alle narcose middelen waren uitgewerkt. Wel klonk er het lawaai van een staalfabriek in mijn geopereerde oor, maar daarop had ik gerekend.
Nieuwe pyjama
De ochtend na de CI operatie werd ik in mijn fonkelnieuwe ruitjes pyjama (HEMA, speciaal voor de gelegenheid gekocht) naar de CT scan ruimte gereden in een rolstoel. Verschrikt keken voorbijgangers mij aan. Mijn hoofd was omwikkeld met verband, het zag er uit alsof ik een schotwond in hoofd had. Pyjama met knoopjes was een succes aankoop, ik kon een week lang mijn hoofd niet door t-shirts krijgen.
Halverwege, ter hoogte van de intensive care afdeling, zat een kerel rustig in een rolstoel. In dezelfde pyjama, maar opvallend was dat hij geen voeten had. Daar schrok ik dan weer een beetje van. In mijn pyjama heb ik vervolgens een half uur in de wachtkamer van de CT scanner gebivakkeerd. Tussen alle mensen met winterjassen aan. Veel dichter bij de klassieke droom waar je niet volledig gekleed buiten rondloopt, kan je niet komen. Het was vreemd.
Vincent van Gogh
Het bloeden van mijn oor stopte al na twee dagen. Maar het verband moest een week blijven zitten. Voelt als een soort Vincent van Gogh. Ook moest ik denken aan Reservoir Dogs. Bleek dat iemand oprecht had begrepen van mij (“ik heb nu even één oor over”) dat het oor fysiek er af was. Zo erg is het ook weer niet.
Hoe dan ook, onopvallend over straat gaan zat er niet in. Ik bleef er uit zien als een gewond personage in een oorlogsfilm. Dat ik een week niet kon douchen hielp ook niet. Het verstaan van mensen met slecht één (slechthorend) oor viel bovenverwachting mee.
Smakeloos
Bijna een week na de CI operatie herstellen de wonden voorspoedig, maar dit heeft plaats gemaakt voor andere bijverschijnselen. Het evenwichtsgevoel is aangetast, het lijkt als ik op een boot sta. Niet heel vervelend, wel prettig dat het tijdelijk is.
En het gekste is wel dat mijn smaakzin weg is. Ik ruik het eten, ik ervaar de textuur (bijvoorbeeld een knapperig koekje) en ook of het warm of koud is, maar ik proef de smaak niet. Het zijn bekende tijdelijke symptomen heb ik begrepen.
AMC laat er geen gras over groeien
Exact twee weken na de CI operatie volgt de aansluiting van het implantaat op de buitenwereld. Toen ik het afsprakenschema ontving van het AMC CI team, was ik alleen maar bezig met herstellen na de operatie. Maar het ziekenhuis kijkt natuurlijk iets verder vooruit. Dus dinsdag de 17e is een grote dag. Daarna volgen er twee keer per week afspraken met audiologie en logopedie.
Ik ben heel benieuwd wat ik met mijn CI implantaat zal kunnen horen. In eerste instantie zal ik waarschijnlijk helemaal niets kunnen verstaan. Hersenen zullen moeten leren hoe ze de nieuwe geluiden moeten verwerken tot zinvol geluid. Dat gaat niet vanzelf, het zal dagelijks intensief oefenen worden. Mijn gehoorapparaat op mijn linkeroor mag dan niet meer mee doen, om het proces niet te verstoren.
Om beter te gaan horen, zal mijn gehoor eerst een maand een stuk slechter zijn. Valt te overzien.
