Tot een jaar of vijftien geleden was er weinig mis met mijn oren. Op vijfentwintigjarige leeftijd begon mijn gehoor langzaam achteruit te gaan – waarom is overigens nog steeds een mysterie. Lastig en vervelend natuurlijk. Het is een sociale handicap, mensen steeds slechter kunnen verstaan is niet leuk.
Muziek is verdwenen
Begrijp me niet verkeerd – het belangrijkste is andere mensen goed te kunnen verstaan. Zelfs op verjaardagen en partijen. Lijkt mij ideaal om dat weer te kunnen. Maar er is nog een pijnlijk puntje van mijn gehoorverlies. De muziek is verdwenen.
Ik had vroeger geen bijzondere passie voor muziek. Maar zoals iedereen luisterde ik er graag naar. En de muziek zit ook nog gewoon “in mijn hoofd”, ik weet hoe het klonk. Vooral muziek uit de jaren tachtig en negentig.
Het klinkt niet meer hetzelfde
Het doet pijn om te moeten erkennen dat muziek niet meer hetzelfde klinkt. Het ligt niet aan de boxen. Omschrijven hoe het nu klinkt is een uitdaging. Een beetje als muziek uit een hele oude mobiele telefoon, waarvan de batterijen bijna op zijn en te horen in de badkamer. Vervormd, blikkerig en sommige instrumenten vallen al helemaal weg. Niet iets waar je voor je plezier naar gaat luisteren.
Ik weet wat ik mis
Nieuwe muziek ontdekken met de Spotify playlists is uitgesloten. Wat overblijft is muziek in mijn geheugen. Die ik inmiddels niet meer echt kan horen. De meeste jonge mensen met serieuze gehoorsbeschadiging zullen niet weten wat ze missen, want weten niet beter. Ik weet wel wat ik mis.
